شهرآشوب

شکست دادن کودتا چیان با زور، یا حضور؟

بعد از 22 بهمن احساس نا امیدی تا حدودی در دل سبزها ریشه دوونده و بعضی تحلیلها به این احساس دامن میزنه؛ مثلا در 22 بهمن حل شدن سبزها در حامیان حکومت رو در مقایسه با پیروزی حضور میلونی 25 خرداد شون، یک پس رفت اتلاق میکنند. در حالی که به این نکته کلیدی کمتر توجه میشه که در 22 بهمن هم پیروزی مال سبزها بود چرا که اونهایی که اومدن بیرون و علیرغم اون جو پلیسی وارد معرکه شدن و از جان گذشته پیه کتک خوردن و بازداشت و شکنجه و زندان و حتی اعدام رو به تنشون مالیده بودن همه و همه آنچنان نیرویی داشتند که حکومت نیاز به یک همچین حفاظ امنیتی با یک چنین تعداد نیروی مسلح داشت تا اونا رو کنترل کند. در 25 خرداد مردم هیچ یک از تجاوزات و جنایات کودتاچیان رو ندیده بودند و میلیونی آمدند، ولی 22 بهمن کودتاچیان با همه تهدید‌ها نتونستن نمایشی راحت رو برگزار کنند. مگر یادمون رفته که پیروان امام حسین فقط 72 تا جان برکف موندن و مقاومت کردند؟ حالا ما که خیلی بیشتر از 72 نفر اومدیم جان بر کف و حقیقت جو. چه ناامیدی‌؟! چه حرفی؟! همین الان کافی حکومت اجازه تجمع سبزها رو در یک فضای ارام و بدون سرکوب بده، مطمئناً چندین برابر 25 خرداد سبزها ریشه دادند و حضور پیدا می‌کنند. پس هله نومید نباشی، ناامیدی بی نا امیدی، مهم درس گرفتن از شرایط برای بهتر کردن روش‌هامون هست.

ما باید این رو همیشه تو ذهنمون داشته باشیم که خشونت و زور ما رو بر کودتاچیان پیروز نکرد و نمی‌کنه. بلکه حضور و مقاومت در ابراز خواست حقوق‌مون هست که هشت ماه ما رو سر پا نگه داشته. چون زور تنها حربه اونهاست و اگر ما به اون حربه روی بیاریم، چون اونا تمام امکانات نظامی شهر و پول مملکت رو دارن به راحتی ما رو سرکوب می‌کنند و یه آب هم روش. ما روشمون مقابله نظامی نیست که بخوایم روش مردم رومانی در مقابله با دیکتاتور چاوشسکو رو سمبل خودمون قرار بدیم، ما سبزها روش‌مون اعتراض بی‌خشونت که سمبلش نلسون ماندلاست. ما باید با مخالفت‌های مدنی و اعتراضات مردمی به اهداف‌مون برسیم تا وقتی که رسیدیم بتونیم با همین روشها حفظش کنیم، نه با زور و خشونت و تفنگ. روش ما حضور سبز ماست نه زور سیاه اونها. حضور یعنی اتحاد، حضور یعنی مقاومت، حضور یعنی اعتصابات مردمی، حضور یعنی درخواست آزادی بیان و آزادی زندانیان سیاسی، حضور یعنی درخواست عدالت اجتماعی و خذف تبعیض طبقاتی و بالاخره حضور یعنی درخواست رفراندم.

همه با هم اعتصابات رو شروع کنیم: آزادی، عدالت، رفراندم حکومت.